Hond
Daar zat ik. In het park. Zo’n corona dag in de winter. Van: dan maar wandelen.
En toen dus even zitten. Op een giga boom. Maar er werd geblaft.
Een vriendelijk edoch dringend verzoek om even aan de kant te gaan, want ik zat op de favoriete plek van de hond. Of beter gezegd, op de aanloop van de favoriete plek.
En toen ging ie zitten. Best mooi. Z’n ogen waren twee verschillende kleuren. Heterochromia heet dat. En terwijl de ondergaande zon langs z’n vacht streelde voelde hij even als iets dat ouder is dan hij en ik. Als Hond, het archetype. Of misschien wel een beetje Wolf.